COĞRAFYA

Coğrafya

FİZİKİ DURUM

             Mersin ili 36-37° kuzey enlemleri ve 33-35° doğu
boylamları arasında bulunmaktadır. İlin kara sınırı 608 km, deniz sınırı 321 km
olup, yüzölçümü 15.953 km2’dir. Mersin ilinin büyük bir kısmını oldukça yüksek,
engebeli ve kayalık Batı ve Orta Toros Dağları oluşturmaktadır. Ovalık ve hafif
eğimli alanlar ise bu dağların denize doğru uzandığı il merkezi, Tarsus, Silifke
gibi alanlarda gelişmiştir. Bunun dışında kalan düzlük veya hafif eğimli
alanlar, kuzeyde dağların arasında veya yüksek kesimlerinde görülmektedir.

Dağlar: Orta Toros dağları Mersin ilini İç Anadolu Bölgesinden
ayırmaktadır. Mersin il sınırları içinde kalan en yüksek kesim Bolkar
Dağları’ndaki Medetsiz Tepesi’dir (3585 m.). Kuzeydoğudan, kuzeybatıya ve güneye
doğru yükseklikler azalmaktadır. Bolkar Dağları’ndan batıya doğru, Kümpet Dağı
(2473 m.), Elmadağı (2160 m.), Alamusa Dağı (2013 m.), Büyük Eğri Dağı (2025
m.), Kızıldağ (2260 m.), Naldöken Dağı (1754 m.), Kabaklı Dağı (l675 m.) önemli
yükseltilerdir. Ayrıca Karaziyaret Dağı, Tol Dağı, Sunturas Dağı, Balkalesi,
Ayvagediği, Makam Tepesi ve Kaşkaya Tepesi güneye doğru uzanan diğer önemli
yükseklikleridir. Mersin’i kuzeydoğudan Gülek Boğazı (1050 m) ile ve
kuzeybatıdan Sertavul Geçidi (1610 m) İç Anadolu'ya
bağlamaktadır.

Yaylalar: Toros Dağları’nın üst kısımlarında akarsuların,
derelerin, atmosferik koşulların ve bölgede bulunan fayların etkisiyle çeşitli
düzlükler oluşmuştur. Bu düzlüklerin yüksekliği 700-1500 m. arasında
değişmektedir. Belli başlı yaylalık alanlar; Mersin: Aslanköy, Gözne,
Fındıkpınarı, Soğucak, Bekiralanı, Mihrican, Ayvagediği ve Güzelyayla Tarsus:
Namrun (Çamlıyayla), Gülek ve Sebil; Erdemli: Sorgun, Küçük Sorgun, Toros,
Küçükfındıklı ve Güzeloluk; Silifke: Balandız, Uzuncaburç, Gökbelen ve Kırobası;
Anamur: Abanoz, Kaş ve Beşoluk; Bozyazı: Elmagözü ve Kozağaç; Gülnar: Bardat,
Tersakan ve Bolyaran; Mut: Kozlar, Çivi, Dağpazarı, Söğütözü ve Sertavul
Yaylası’dır.

Ovalar: Mersin ve çevresinde yer alan ovaların büyük bir
kısmı Toros Dağları’nın güney eteklerinde akarsular tarafından ve yamaç eğimine
bağlı olarak taşınan tortularca oluşturulmuştur. Tarıma oldukça elverişli olan
bu alanlar, Mersin-Adana sınırından başlayıp Silifke’ye kadar, dağlara paralel,
şerit şeklinde uzanmaktadır. Bunlar yerleşim alanlarına bağlı olarak; Yenice,
Tarsus Mersin, Erdemli ve Silifke Ovaları olarak adlandırılmaktadır. Ülkemizin
en mümbit ovalarından olan Çukurova’nın batı uzantısı İlimizdedir. Bunların
dışında yine dağların eteklerinde Aydıncık, Anamur ve Bozyazı ovaları gibi
birbirinden ayrı küçük düzlüklerde gelişmiştir. Dağların arasında Mut ilçesi
çevresinde yer alan düzlük alanlar Göksu Irmağı’nın etkisiyle
gelişmiştir.

Akarsular: Mersin ilinin en büyük iki akarsuyu Göksu Irmağı
ve Tarsus (Berdan) Çayı’dır. Bunun dışında Akdeniz’e dökülen çok sayıda irili
ufaklı çay ve dere yer almaktadır. Bunlardan bazıları; Mersin’de: Mezitli
Deresi, Tece Deresi, Müftü (Efrenk) Deresi, Deliçay Deresi; Anamur’da: Anamur
Çayı, Sultan Çayı, Melleç Deresi; Aydıncık’da: Menekşe, Gözsüzce Deresi;
Bozyazı’da: Siniçay Deresi, Aksaz Deresi; Erdemli’de: Alata Çayı, Lamas
Çayı’dır.

Göller: Mersin ilinde yer alan doğal göller; Silifke’de: Akgöl,
Keklik Gölü, Paradeniz Gölü; Gülnar’da: Aygır Göl, Kamışlı Göl, Uzun Göldür.
Bunlara ek olarak, yörede Gezende ve Berdan Baraj gölleri ve çok sayıda sulama
amaçlı yapılmış göletler bulunmaktadır.
Kıyılar: Mersin ilinde yerleşim
genelde Mersin körfezi çevresinde gelişmiştir. Burası doğuda Karataş burnundan
başlayarak batıda İncekum burnuna kadar uzanır . Arada kalan kısımlarda, kayaç
türlerine ve akarsulara bağlı olarak çok sayıda irili ufaklı koy
gelişmiştir.

YER ALTI KAYNAKLARI

Mersin ili ve çevresinde
yüzeylenen önemli maden cevheri oluşum alanları ve yüzeylendikleri alanlar
şöyledir:

Mersin: kromit (Musalı), kireçtaşı, çimento hammaddesi
Arslanköy: kireçtaşı, dolomit 
Tarsus: linyit, demir, manyezit

Erdemli: krom
Silifke: barit, demir, dolomit, linyit,
kireçtaşı
Mut: linyit, kireçtaşı 
Gülnar: demir, dolomit;

Aydıncık: dolomit, kuvarsit 
Anamur: barit,
bakır-kurşun-çinko, demir-fosfat

Kireçtaşı ve marn çimento sanayinde,
dolomit ve kuvarsit cam sanayinde hammadde olarak, kireçtaşları yol yapımında
agrega malzemesi olarak, kıyı yapılarının inşaatında dolgu malzemesi olarak,
istinat duvarları ve çeşitli sanat yapılarında yapı taşı olarak
kullanılmaktadır.

KAYNAKÇA
1) Türkiye’nin Doğal Kaynaklar
Rehberi, İstanbul Ticaret Odası, Yayın No: 1997-56, 449 s.
2) İçel İli Çevre
Durum Raporu, T.C. İçel Valiliği, Çevre İl Müdürlüğü, 1998, 187
s.

İKLİM

Mersin ili ve çevresinde yaygın olarak tipik
Akdeniz ikliminin etkisi görülür. Yazları kurak ve sıcak, kışlar ise ılık ve
yağışlıdır. Ortalama yağış miktarı 1930-2001 yılları arası dönemde 603 mm olarak
hesaplanmıştır. Son 30 yıllık döneme bakıldığında yıllık ortalama yağış 450-736
mm arasında değişmektedir. Devlet Meteoroloji İşleri Genel Müdürlüğü’nün yağış
gözlem istasyonu verileri, dağlık kesimlerde yağışların daha yüksek olduğunu
göstermektedir. Yıllık ortalama sıcaklık 18,7 C°’dir. Yıl içinde sıcaklığın en
düşük olduğu aylar Ocak ve Şubat; en yüksek olduğu aylar ise Temmuz ve Ağustos
aylarıdır. Kıyı bölgelerinde hakim rüzgar yönü güneybatı-batıdır. Kent içinde
yıllık ortalama rüzgar hızı 2,1 m/s olarak ölçülmüştür. Nispi nem oranı son 30
yıllık dönemde ortalama % 64,1 olup, yıl içinde birbirlerine yakın değerler
sunmakta, % 60,0 - % 66,6 arasında değişmektedir. Yıllık ortalama kapalı
günlerin sayısı 40,7 gün olarak gerçekleşen bölgede, deniz suyunun ortalama
sıcaklığı 20,8° olarak ölçülmüştür.